به راستی این غذای پرطرفدار از کجا آمده و چه راهی را طی کرده تا به کشورها و شهرهای مختلف دنیا برسد؟ اگر شما هم یکی از افراد شکمو و پیتزا دوست هستید بد نیست تاریخچه این غذا را بدانید.
پیتزا یا همان «کش لقمه» در سال های اخیر به آنچنان غذای محبوبی تبدیل شده است که دیگر کمتر شهری را می توان در سراسر دنیا یافت که رستوران های مجللی که این غذا را به مشتریان خود می دهند وجود نداشته باشد.
به راستی این غذای پرطرفدار از کجا آمده و چه راهی را طی کرده تا به کشورها و شهرهای مختلف دنیا برسد؟ اگر شما هم یکی از افراد شکمو و پیتزا دوست هستید بد نیست تاریخچه این غذا را بدانید.
نام پیتزا با نام ایتالیا و شهر ناپل گره خورده. همه می دانند که پیتزا اصالتا یک غذای ایتالیایی است و ایتالیایی ها بودند که دو غذای لذیذ «پیتزا» و «پاستا» را جهانی کردند اما در مورد پیتزا کمتر کسی می داند که این نان های گرد چه راه پر پیچ و خم و درازی را طی کرده اند تا به شهرت برسند.
در واقع، ابتدا این رومی ها بودند که غذایی شبیه به پیتزاهای امروزی طبخ می کردند. نوشته های یک تاریخ نگار رومی به نام «مارکوس پورسیوس کاتو» نشان می دهد که 300 سال پیش از میلاد مسیح (ع)، رومی ها نان های گرد و پهنی را که از ترکیب آرد و آب درست می شد روی سنگ های داغ می پختند و با روغن و سبزیجات مختلف می خوردند.
این نان های سنتی میان اهالی منطقه مدیترانه شهرت زیادی داشت. رفته رفته نان های گرد و برشته توسط مستعمره نشینان یونانی از روم به جنوب ایتالیا راه پیدا کرد و ایتالیایی ها به خصوص قشر کم درآمد شیفته این غذای سبک و ترد و خوشمزه شدند اما تا مدت ها این نان ها یک غذای فقیرانه به حساب می آمد و افراد طبقه بالا رغبت زیادی به خوردن آن نداشتند.
این نان ها اگرچه پیش زمینه تولد پیتزا بودند اما با پیتزاهای امروزی خیلی تفاوت داشتند. از گوجه فرنگی و پنیر که پای ثابت پیتزاهای امروزی است خبری نبود و البته چیزی که این نان های گرد را به پیتزا تبدیل کرد در واقع همان گوجه فرنگی است.
تا پیش از قرن شانزدهم، مردم دنیا با گوجه فرنگی آشنایی نداشتندو اولین گوجه فرنگی ها در آمریکا کشت شدند. اروپایی هایی که به آمریکا سفر کرده بودند این گیاه خوشمزه را با خود به اروپا و ایتالیا آوردند اما هیچ کس رغبتی به استفاده از آن نداشت، چرا که آن را سمی می دانستند و تنها استفاده زینتی از آن می کردند تا اینکه برای اولین بار در مناطق فقیرنشین ایتالیا، مردمی که تنها سیر کردن شکم برایشان اهمیت داشت برای طعم دادن به غذا، گوجه فرنگی را وارد رژیم غذایی خود کردند.
بعد از آن هم یک کارگر ساده به نام «رافائل اسپوزیتو» که در یک نانوایی در شهر ناپل کار می کرد اواخر قرن هجدهم میلادی تصمیم گرفت برای چاپلوسی یکی از آن نان های گرد و تنوری خوشمزه را تهیه کرده وبه پادشاه ایتالیا و ملکه مارگاریتا تقدیم کند.
رافائل که به دنبال خلق مزه ای جدید بود با جسارت تمام به سمت گوجه فرنگی و پنیر تازه متولد شده «موزارلا» رفت تا بتواند پیتزایی متفاوت خلق کند و شاید با این کار موفق شود نظر ملکه و پادشاه را جلب کرده و به آشپزخانه دربار راه پیدا کند. در همین رویاپردازی ها بود که ایده ای مبتکرانه به ذهنش رسید و دست به کار شد تا در یک اقدام عجیب، پیتزایی به شکل پرچم ایتالیا درست کند.
برای این کار، نان گرد و پهنی تهیه کرد و بعد آن را با کمک گوجه فرنگی، پنیر و ریحان تازه به رنگ پرچم ایتالیا که قرمز، سفید و سبز است درآورد. ملکه مارگاریتا از این غذای جدید به شدت خوشش آمد و به احترام او این غذا «پیتزای مارگاریتا» نام گرفت. رفته رفته تمام مردم ایتالیا به خوردن این پیتزا روی آوردند و پیتزای مارگاریتا یکی از مشهورترین غذاهای ایتالیایی شد.
دکه های خیابانی متعددی افتتاح شد که پیتزا را با این روش در خیابان ها به فروش می رساندند وبرای سهولت کار، نان های گرد را لوله کرده و در کاغذ می پیچیدند و به دست مشتری ها می دادند و هنوز هم خوردن پیتزاهای لوله ای در ایتالیا رواج دارد.
نزدیک به یک قرن، پیتزا به همین شیوه در ایتالیا سرو شد و به دلیل علاقه ملکه به آن، به یک غذای ملی تبدیل شد.
سال 1897 میلادی یک مهاجر ایتالیایی به نام «جناردو لومباردی» به آمریکا سفر کرده و طرز پخت این غذا را با خود به آمریکا برد و با افتتاح یک رستوران پیتزافروشی در محله ایتالیایی نشین نیویورک، کار خود را آغاز کرده و پیتزا را وارد رژیم غذایی آمریکایی ها کرد.
اوایل، آمریکایی ها رغبتی به خوردن این غذا نداشتند و تنها مشتریان پیتزاهای لومباردی، ایتالیایی ها بودند اما لومباردی مواد روی پیتزا را کمی تغییر داد تا با ذائقه آمریکایی ها تطبیق پیدا کند.
او از انواع و اقسام سوسیس و کالباس ها در تهیه پیتزاهای آمریکایی بهره برد و رفته رفته آمریکایی ها هم به خوردن پیتزا علاقه مند شدند تا جایی که به علت کثرت مشتریان، مغازه لومباردی دیگر جوابگوی نیاز مشتریان نبود و پیتزافروشی های دیگری نیز در آمریکا افتتاح شدند واز دهه 50 به بعد، انواع و اقسام پیتزا به سبک آمریکایی با نان های کلفت و مواد زیاد، پرطرفدار شد.
کارخانجات زیادی به تولید گسترده پیتزا و حتی نوع یخ زده و منجمد آن روی آوردند؛ اما همچنان پای ثابت مواد اولیه تمام این پیتزاها همان سس گوجه و پنیر فراوان بود که برای اولین بار ایتالیایی ها به کار بردند ودر تمام این سال ها جایگزینی برای آن پیدا نشده است.
امروزه پیتزا آنقدر در تمام دنیا مشهور و پرطرفدار است که هیچ کس نمی تواند از خوردن آن چشمپوشی کند.
تاریخ پیتزا از دوران باستان آغاز می شود ، زمانی که فرهنگ های مختلف باستانی با قرار دادن چاشنی ها و ادویه های مختلف روی خمیر پهن شده بر سنگ داغ نوعی از غذای خود را طبخ می کردند.
یونانیان باستان نوعی نان صاف و نامنظم داشتند که آن را با روغن زیتون و سیر و گاهی انواع سبزیجات طعم دار می کردند که بعد از سالها طرز پخت این غذای سنتی به ایتالیا راه باز کرد.
در قرن ششم قبل از میلاد سربازان داریوش روی سپرهای خود خمیر پهن کرده و روی آن را با پنیر و خرما می پوشاندند و روی آتش قرار می دادند.
Focaccia (فوکاچا) احتمالا پیشگام تولید پیتزا بوده است.
فوکاچا یک نوع نان ایتالیایی پخته شده در آشپزخانه های خانواده های این کشور است که از نظر سبک و بافت شبیه به خمیر پیتزا است که با روغن زیتون ، نمک ، گاهی انواع سبزیجات و در برخی اوغات با قرار دادن پیاز ، پنیر و یا گوشت طبخ می شود.
پیتزا مدرن ابتدا در ناپل توسعه یافت ، در اواخر قرن 18 با وجود اینکه مدت ها از ورود گوجه فرنکی توسط آمریکایی ها به اروپا می گذشت مردم به گمان اینکه یک میوه سمی است از خوردن آن اجتناب می کردند ولی از آنجایی که مردم فقیر چاره ایی جز سیرکردن خود با کمترین هزینه را نداشتند شروع به استفاده از گوجه فرنگی روی نان تخت همراه با روغن زیتون و یا مقداری سبزیجات کردند .
پیتزا در ابتدا فقط توسط افراد سطح پایین ایتالیا مصرف می شد که بعد از گذشت زمان قشر مرفه جامعه نیز به معجزه ی طعم این غذای لذیذ پی بردند و آن را در سبد غذایی خود جای دادند.
تا سال 1830 پیتزا در غرفه هایی در هوای آزاد و خیابان ها فروخته می شد ، برخی پیتزا فروشی های امروزی این سنت قدیمی را هنوز زنده نگه داشته اند.
در سال 1889 رافائل اسپوسیتو Raffaele Esposito که در یک نانوایی در ناپل کار می کرد برای ملاقات با پادشاه امبرتو و ملکه مارگاریتا سه نوع پیتزای مختلف پخت که در بین آن سه ملکه علاقه ی زیادی به پیتزایی که به رنگ پرچم ایتالیا درآمده بود ( گوجه فرنگی ، پنیر موزارلا و برگ ریحان تازه ) پیدا کرد که به افتخار ایشان این سبک پیتزا به مارگاریتا نامگذاری شد.
بعد از جنگ جهانی دوم ، زمانی که سربازان متفقین مستقر در ایتالیا برای اولین بار در بین غذاهای ایتالیایی پیتزا را امتحان کردند که نقطه عطف ورود این غذای سنتی لذیذ به خارج از مرزهای ایتالیا شد.
در سال 1897 میلادی ، جناردو لومباردی Gennaro Lombardi که یک مهاجر ایتالیایی بود به آمریکا مهاجرت کرد و طرز تهیه و پخت پیتزا را با خود به محله ایتالیایی نشین نیویورک برد ، تا مدت ها فقط ایتالیایی های مقیم نیویورک مشتری لومباردی بودند و این غذای لذیذ ایتالیایی با ذائقه ی آمریکایی ها خیلی سازگار نبود ، پس از مدتی لومباردی تصمیم گرفت که تغییراتی در روند تهیه ی پیتزا ایجاد کند و با ضخیم کردن نان پیتزا و اضافه کردن سوسیس و کالباس که مورد علاقه ی آمریکایی ها بود توانست نظر آنها را جلب کند به طوری که به قدری متقاضی آمریکایی زیاد شد که فضا و توان عرضه ی آن نبود و دیری نپایید که به صورت سفارشی به خانه های آمریکایی ها ارسال می شد.
شرکت پیتزا مستر سوئد با تلفیق روش های سنتی پخت با تکنولوژی روز دنیا توانسته طعم لذیذ انواع پیتزاهای سنتی ایتالیایی را دوباره برای مردم زنده کند ،
روش سنتی پخت نان روی سنگ داغ با استفاده از متریال خاک رس طبیعی و سنگ و کریستال برای جذب حرارت از المنت ها و انتقال سریع آن به خمیر نان تداعی گر پخت نان سنتی است.
هدف این شرکت تنها تولید فر پیتزا نیست بلکه بهبود و گسترش دانش این گنج ایتالیایی در سطح جهانی است.تنها فرهای برقی که تا 500 درجه سانتیگراد دما را میرساند.از این گزینه می توان برای پخت پیتزا با دمای بالا مثل پیتزای سنتی برگرفته شده از شهر ناپل ایتالیا ، یا به سبک پیتزای نیویورک استفاده کرد ، همچنین می توان برای مصارف دیگر مثل پخت نان به سبک هندی ، نان عربی ، نان پیتا ، Flammkuchen استفاده کرد.